Jest to roślina rosnąca na glebach prawie każdego rodzaju, pod warunkiem że są one dobrze przygotowane i uprawione. Gleby stosunkowo ubogie i suche w miejscach słonecznych i otwartych najbardziej sprzyjającą jej uprawie. Niestety aksamitka rozpierzchła nie jest roślina odporną na mróz, jej wegetacja trwa jeden sezon, podczas każdego przycinania się przekwitłe pędy, pobudzając w ten sposób roślinę do wzrostu.

Aloes jest delikatną, wiecznie zieloną byliną, osiągającą od 30 do 60 cm wysokości. Roślinę tę możemy uprawiać na glebach piaszczystych, dobrze przepuszczających, w miejscach miejscach umiarkowanie nasłonecznionych lub w lekkim cieniu. Najłatwiej jest hodować aloes w warunkach domowych ze względu na jego słabą odporność na przymrozki.
W starożytności roślina ta była tak cenna, że Aleksander Wielki w IV w. p.n.e. podbił wyspę na Oceanie Indyjskim, która słynęła z uprawy aloesu. Gatunki uprawiane na Sokotrze dostarczały bardzo poszukiwanego fioletowego barwnika.

Lecznicze działanie tej rośliny było znane już starożytnym zielarzom, którzy uważali ją za panaceum na wszelkie dolegliwości. Arcydzięgiel jest rośliną odporną na mróz. Rośnie od dwóch do czterech lat, osiągając niekiedy wysokość 240 cm ( w naszym klimacie jedynie 90 cm); wymaga gleby wilgotnej, głęboko uprawionej, preferuje miejsca lekko zacienione. Arcydzięgiel to roślina górska, wiec rzadko występuje na terenach nizinnych, spotykanych jest w miejscach wilgotnych i zacienionych nad brzegami potoków.

Arnika górska to dość rzadka roślina o pięknych pomarańczowych i złocistożółtych kwiatach. Do celów leczniczych wykorzystuje się kwiaty, liście i korzeń. Ponieważ jest rośliną trującą, można ją stosować wewnętrznie tylko pod nadzorem lekarza i w silnie rozcieńczonej postaci. Jest często stosowanym lekiem homeopatycznym. Dzika arnika jest pod ochroną. Arnika często jest wykorzystywana w kosmetyce.

Babka lancetowata zwana też wąskolistną tak jak babka średnia (Plantago media L) jest rośliną bardzo popularną. Rośnie na łąkach, pastwiskach i jako chwast roślin uprawnych, głównie koniczyny. Kwitnie żółtozielonkawo od maja do sierpnia. To stara ludowa roślina lecznicza, znana i stosowana od tysięcy lat w Chinach, Grecji i Rzymie. tak naprawdę dopiero odkrycie penicyliny wyparło ją z powszechnego użycia. Surowcem leczniczy jest liść babki lancetowatej - Folium Plantaginis, który ma silne działanie antyseptyczne.

Barwinek jest płożącą się byliną o lśniących, dużych liściach, które występują na łodydze parami. Barwinek jest rośliną zimozieloną, zakwita fioletowo-niebieskimi, rurkowatymi kwiatami, które podziwiać można od połowy wiosny późnego lata. Dawniej barwinek nazwano 'fiołkiem czarownika' gdyż wchodzi w skład napojów miłosnych, oraz przypisywano mu siłę wypędzania złych duchów.

Bazylia wonna ma jajowate, zielone, rzadziej ciemnofioletowe, błyszczące liście. Kwitnie od lipca do września, ma drobne, białe kwiaty. Na liściach, kwiatach i w mniejszej ilości na łodygach znajdują się charakterystyczne gruczołki olejkowe, zawierające olejek eteryczny z pachnącym linalolem. Pierwsze wzmianki o tej roślinie pojawiły się w indyjskich księgach. Wedy (1500 - 300 r. p.n.e. ) znana też była w starożytnym Egipcie, Grecji i Rzymie. Bazylia to często używana przyprawa o przyjemnym, korzennym zapachu. Największą wartość mają świeże liście zebrane przed kwitnieniem. Stanowią znakomity dodatek do zup, sosów, sałatek, ryb i mięsa, warzyw, twarożków i masła.

Berberys zwyczajny jest ziołem z rodziny berberysowatych, która obejmuje aż 175 gatunków. W stanie dzikim roślina ta występuje niemal w całej Europie. W Polsce można ją spotkać na południu kraju, zazwyczaj występuje na skrajach lasów, miedzach, na zrębach leśnych. Berberys, który dorasta w formie krzewu do wysokości trzech metrów, łatwo rozpoznać po żółtych, mocno pachnących kwiatach.

Bez czarny jest krzewem bardzo rozpowszechnionym, występuje w całej Europie, Azji, południowej Afryce. W stanie dzikim porasta obrzeża lasów liściastych, nieużytki, rumowiska, przydrożne zarośla. W ogrodach jest uprawiany ze względu na kwiaty o silnym zapachu, pojawiające się w czerwcu i lipcu. W lecznictwie jako surowca używa się głównie kwiatów i niewielkich, owalnych owoców barwy fioletowoczarnej. Z owoców bzu, zawierających dużą ilość cukru, witaminy A, B i C, sporządza się przetwory (soki, powidła, syropy), które w okresie jesienno-zimowym są doskonałym środkiem zapobiegającym grypie i przeziębieniom. W starożytności owoce bzu używane były do barwienia włosów.

Biedrzeniec anyż pochodzi z Azji Mniejszej i Egiptu, jest rośliną jednoroczną, dorasta do wysokości 50 cm, występuje w miejscach słonecznych i osłoniętych od wiatru, preferuje gleby zasadowe o dużej zawartości wapnia. W lipcu zakwita drobnymi białymi kwiatami zebranymi w kiście. Kwiaty rośliny wydzielają przyjemny, intensywny zapach. Owoce gotowe do zbioru mają kolor ciemnoszary. Roślina ta uprawiana jest głównie w Ameryce Środkowej, krajach śródziemnomorskich i północnej Afryce. jako roślina lecznica zioło to było używane już około 1500 lat p.n.e. przez Egipcjan. Pliniusz Starszy polecał anyż jako środek uspakajający, ułatwiający zasypianie.

Bluszcz jest krzewem osiągającym 20 m wysokości, który pnie się za pomocą korzonków czepnych na drzewach i skałach. Ma naprzemianległe, długoogonkowe, skórzaste liście. Na szczytach pędów płodnych we wrześniu pojawiają się baldachy złożone w drobnych, zielonkawożółtych kwiatów. Owocem bluszczu jest czarna jagoda o średnicy 10 mm, która dojrzewa na wiosnę. Rodzina araliowatych, do których należy bluszcz, obejmuje około 15 gatunków występujących głównie w Europie, Azji, na Wyspach Kanaryjskich i Azorskich, na Maderze i Kaukazie. W Polsce bluszcz jest roślina chronioną. Rośnie przede wszystkim w lasach mieszanych i bukowych na terenie całego kraju. 

Bluszczyk kurdybanek jest pospolitym gatunkiem bluszczu, powszechnie występującym w lasach liściastych i przydrożnych rowach. Wyciąg z bluszczyku używany jest w zapaleniach zatok i oskrzeli, łagodzi kaszel oraz  pomaga w zwalczaniu infekcji. Roślina ta od dawna jest znana i używana w lecznictwie. Hildergarda z Bingen w XII w. jako pierwsza opisała bluszczyk kurdybanek i podała jego zastosowanie w leczeniu różnych schorzeń. Mity germańskie przekazują wiele przesądów i zabobonów związanych z bluszczykiem kurdybankiem, który był traktowany przez Germanów jako roślina niezwykła i magiczna.