Bez czarny jest krzewem bardzo rozpowszechnionym, występuje w całej Europie, Azji, południowej Afryce. W stanie dzikim porasta obrzeża lasów liściastych, nieużytki, rumowiska, przydrożne zarośla. W ogrodach jest uprawiany ze względu na kwiaty o silnym zapachu, pojawiające się w czerwcu i lipcu. W lecznictwie jako surowca używa się głównie kwiatów i niewielkich, owalnych owoców barwy fioletowoczarnej.

Z owoców bzu, zawierających dużą ilość cukru, witaminy A, B i C, sporządza się przetwory (soki, powidła, syropy), które w okresie jesienno-zimowym są doskonałym środkiem zapobiegającym grypie i przeziębieniom. W starożytności owoce bzu używane były do barwienia włosów.

Gorący napar z kwiatu bzu czarnego polecany jest w stanach gorączkowych, nieżytach płuc i górnych dróg oddechowych.

Uwaga
Nie należy sporządzać nalewek z bzu czarnego na bazie alkoholu, gdy są one trujące.

Stosowany wewnętrznie

Napar sporządzany z kwiatu bzu czarnego wykazuje działanie moczopędne; sok z owoców bzu jako środek napotny w stanach grypowych i przeziębieniach ; zagęszczonych odwar z owoców podaje się w przypadku wystąpienia migreny; owoce spożywane w postaci powideł są skutecznym środkiem przeciwbiegunkowym i regulującym przemianę materii.

Stosowany zewnętrznie

Napar z kwiatów bzu stosowany do przemywań w zapaleniu spojówek, do płukania w stanach zapalnych jamy ustnej i gardła; jako okład wykorzystywany jest w oparzeniach, egzemach skórnych i wypryskach; inhalacje z kwiatów bzu zalecane są w przewlekłych katarach.