Berberys zwyczajny jest ziołem z rodziny berberysowatych, która obejmuje aż 175 gatunków. W stanie dzikim roślina ta występuje niemal w całej Europie. W Polsce można ją spotkać na południu kraju, zazwyczaj występuje na skrajach lasów, miedzach, na zrębach leśnych. Berberys, który dorasta w formie krzewu do wysokości trzech metrów, łatwo rozpoznać po żółtych, mocno pachnących kwiatach.

W starożytności z owoców berberysu otrzymywano odwar, który po odparowaniu używany był jako atrament. Wyciąg z łodygi tego zioła stosowano jako środek barwiącym tkaniny na kolor żółty.

Uwaga
Berberys podawany w zbyt dużych dawkach wywołuje stan pobudzenia, biegunkę i wymioty.

Berberys przywraca prawidłową czynność wątroby i pobudza wytwarzanie żółci.

Stosowany wewnętrznie

Napar z owoców berberysu stosuje się jako środek orzeźwiający w gorączce, polecany jest również w leczeniu krwotoków wewnętrznych; napar z kory i korzeni
podawany jest w kamicy nerkowej, chorobach reumatycznych ( podagra, gościec); herbata berberysowa korzystnie wpływa na poprawę przemiany materii, podawana jest w zaburzeniach trawienia i braku apetytu; odwar z korzenia zalecany jest w opuchliźnie wątroby i zatrzymaniu żółci.

Stosowany zewnętrznie

Odwar z tego zioła polecany jest w chorobach skórnych, wywołanych na skutek występowania pierwotniaków; płukanie jamy ustnej odwarem wzmacnia zęby i dziąsła.