Chrzęścica, inaczej zwana mchem irlandzkim, jest krasnorostem i należy do rodziny gigartynowatych. Występuje w pobliżu północnego Atlantyku i północnego Pacyfiku. Jest tradycyjnym pokarmem ludów Północy, bogatym w substancje odżywcze. Surowcem wykorzystywanym praktycznie są suszone młode pędy, wartościowe dzięki zawartej w nich dużej ilości śluzu.

Bardziej popularna nazwa tej rośliny to goździkowiec korzenny, czapetka to nic innego jak popularne goździki. Znana była od wieków. Najpierw była powszechnie stosowaną przyprawą, dopiero od XVIII wieku zaczęto uznawać ją za lekarstwo. Pochodzi z wysp Archipelagu Moluckiego, kiedyś nazywanych Wyspami Goździkowymi. To bardzo wymagająca roślina, występuje tylko na nasłonecznionych i bezwietrznych nizinach. 

Ojczyzna cząbru jest wschodnie wybrzeże Morza śródziemnomorskiego i Azja Mniejsza, stamtąd roślina rozpowszechniła się na terenie Afryki, Syrii, Palestyny. W Europie znana jest od IX wieku. Cząber lubi wysokie temperatury i dobre nasłonecznienie, rośnie na żyznych glebach z dużą ilością próchnicy i wapnia. Ze względu na takie wymagania często uprawia się go w doniczkach w domu. Jest roczną rośliną z rodziny wargowatych. Ziele ma korzenny, intensywny zapach dzięki zawartości olejku eterycznego. Poza tym w skład ziela wchodzą śluzy, żywice, karotenoidy, witamina C oraz składniki mineralne (wapń, potas, magnez, żelazo, sód, cynk, mangan, kobalt, miedź).

Czyr inaczej nazywany jest włóknouszkiem ukośnym lub hubą brzozową. Jest to pasożyt grzyb rosnący na pniu brzozy, tworzący guzkowate narośla. Huba może być biała lub czarna, jest bardzo twarda po wysuszeniu i pasożytuje na brzozie brodawkowatej, omszonej i białej, ale grzyb ten pojawia się także na pniach modrzewi, klonów, dębów, lip. Najsilniejsze działanie lecznicze ma jednak czyr rosnący na brzozie. Po pewnym czasie doprowadza do śmierci drzewa, na którym pasożytuje, należy więc pamiętać, że właściwości lecznicze ma tylko czyr zebrany z żywych drzew.

Jest to trwała roślina zielona z rodzin wargowych. Łodyga czyśćca pokryta jest włoskami i dorasta do 90 cm długości. Liście są lancetowate i jajowate, osadzone na krótkich ogonkach, bardzo podobne do pokrzywy zwyczajnej. Na przełomie lipca i września na szczycie pędu pojawiają się kwiatostany pełne fioletowych, ciemnoczerwonych, a czasem białych kwiatów. Surowcem leczniczym czyśćca są nadziemne pędy. Roślina ta zawiera garbniki (do 15%), aminy, gorycze, cholinę, olejek eteryczny oraz sole mineralne.

Jest to powszechnie znane, piękne drzewo o rozłożystej, nieregularnej koronie i grubych pokręconych konarach. Dorasta do 40 m wysokości i jest długowieczne, żyje nawet do 1500 lat. Kora dębu początkowo jest gładka, z czasem ciemnieje i nabiera głębokich bruzd. Liście są skórzaste, intensywnie zielone i umieszczone na krótkim ogonku. Mniej więcej w maju pojawiają się liście i kwiaty, które są rozdzielnopłciowe, wiatropylne i wyglądają jak bladozielone, zwiastujące kotki. Z żeńskich kwiatów powstają owoce - jajowate żołędzie osadzone w zdrewniałych miseczkach.

Napar z mielonych żołędzi jest pomocny w leczeniu biegunek

Roślina ta pochodzi z rodziny astrowatych i inaczej nazywana jest ostem lekarskim i bernardyńskim. Jej określenie (cnicus) pochodzi od greckiego słowa knizein - zranić, co odnosi się do kolców na brzegach liści, natomiast nazwa benedictus przypomina, że dawniej benedyktyni hodowali drapacza do produkcji smacznych likierów. Drapacz lekarski kwitnie w lipcu i sierpniu, a potem wydaje jasnobrunatny owoc, którym jest niełupka z pękiem twardych szczecin. W drapaczu znajdują się garbniki, fawonoidy, poliacetyleny, sole mineralne oraz ślady olejku eterycznego.

Dymnica pospolita inaczej nazywa się polną rutką i rzeczywiście często porasta ona pola, rumowiska, górskie stoki, ogrody. Ziele zawiera liczne alkaloidy, związki żywicowe, garbniki, kwasy organiczne, flawonoidy, sole mineralne i śluzy. Szczególnie dużo ma substancji aktywnych biologicznie - potasu, wapnia, witaminy C. Dymnica pospolita stosowana w formie naparów jest doskonałym środkiem wzmacniającym organizm.

Dziewanna drobnokwiatowa to dość znana roślina z rodziny trędownikowatych (scrophulariaceae). Rośnie w miejscach słonecznych, na ciepłych piaskach. Jest rośliną dwuletnią. Już w czasach starożytnych przypisywano temu ziołu magiczne znaczenie.

Dziewięćsił pospolity to zioło z rodziny złożonych (Compositae). Dziewięćsił można spotkać na suchych zboczach w zaroślach i na pastwiskach. Ma kolczaste, pierzaste liście i duże, żółte koszyczki kwiatowe. Właściwości lecznicze mają liście oraz korzeń kilkuletniej rośliny, pozyskiwany jesienią. W Polsce znana jest też inna odmiana dziewięćsiła rosnący w górach dziewięćsił bezłodygowy (Carlina acaulis). Tworzy rozetę liści, w których tkwi suchy, biały koszyczek, otwierający się w słońcu. Jest to roślina chroniona.

Dzika róża jest rośliną z rodziny różowatych (Rosaceae). To jeden z najpospolitszych krzewów w Polsce. Występuje na brzegach lasów, w zaroślach, w pobliżu domostw, na nizinach i w górach, zadowalając się ubogimi i suchymi glebami. Dzika róża to naturalne źródło witaminy B1, B2, C, K. Owoce dojrzewają w sierpniu i wrześniu, pozostają na gałązkach do zimy. Są czerwone, zawierają wewnątrz owłosione rozłupki. Zbiera się je dojrzałe jeszcze nie zmarznięte, bez szypułek. Wysuszone mogą być przechowywane 2 lata.

Dziurawiec zwyczajny należy do rodziny dziurawcowatych (Hypericaceae). Kwitnie od czerwca do października. Potarte wydzielają krwistoczerwony sok. Dziurawiec zwyczajny rośnie na nizinach i w górach, w trawiastych i leśnych porostach, na piaskach, bagnach, suchych łąkach i ugorach. Kwitnące zioło zbiera się na herbatkę i kąpiele