Rzodkiewka ogrodowa jest popularną odmianą rzodkwi z rodziny krzyżowych. Ta jednoroczna roślina warzywna była znana już w starożytności. W Polsce dostępna jest z gruntu od maja do października, ale można ją jeść przez cały rok, ponieważ uprawiana jest również w inspektach i szklarniach. Rzodkiewki mają duże ilości witaminy C, a także witaminy z grupy B i PP oraz niemal komplet składników mineralnych, z których najważniejsze to: wapń, żelazo, miedź, fosfor i mangan.

Szparagi to roślina z rodziny liliowatych. Istnieje około 150 gatunków tych rozdzielnopłciowych bylin.  Mają one kłącze, mięsiste korzenie, przekształcone w łuski i liście i niepozorne kwiaty. Owocem jest kulista jagoda. Kilka gatunków uprawia się jako rośliny ozdobne (asparagusy). W tak zwanych szparagarniach uprawiany jest szparag lekarski, który rośnie dziko w Europie i Azji. 

Wiśnia należy do rodziny różowatych i obejmuje około 60 gatunków drzew i krzewów, które spotykamy w umiarkowanej strefie półkuli północnej. Była uprawiana już w starożytności. Wszystkie odmiany wiśni bardzo dobrze nadają się do mrożenia. Zawierają garbniki i łatwo przyswajalny cukier – lewulozę, wśród składników mineralnych wyróżnić można potas, żelazo i fosfor, a z witamin A i C

Roślina ta należy do rodziny traw o zdrewniałym źdźble, które wewnątrz między węzłami jest pusty. Rozróżniamy około 50 rodzajów i ponad 600 gatunków bambusa, większość z nich pochodzi z Azji Południowej i Wschodniej. Jego uprawy znajdują się przed wszystkim w Indiach, Chinach, Japonii, Gwatemali i na Jawie. Bambus przywędrował do Europy prawdopodobnie z Chin i od pewnego czasu jest z powiedzeniem hodowany nawet w krajach o dość surowym klimacie, np. w Szwecji lub Norwegii.

Chmiel jest doskonale znany jako roślina browarnicza od ponad 6 tysięcy lat. Warzono z niego piwo w starożytnej Mezopotamii, Babilonii oraz w Egipcie. W Europie został popularność około XI wieku i od tamtej pory niezmiennie służy do produkcji różnych rodzajów piw. Dlatego też wszędzie na świecie powstają wielkie plantacje chmielu, a największe uprawy znajdują się w Europie, Azji Północnej i Środkowej, Ameryce Północnej oraz w Australii. Chmiel to również roślina powszechnie występująca w naturalnym stanie w Polsce.

Cukrowe jabłko jest przedstawicielem rodziny flaszowców, do której należy także cherymoja. Inne nazwy tego owocu to atemoja, anan, hanon, ata, rinin, meba czy sarisa. Nazwa jest tyle, ile miejsc, w których znane jest cukrowe jabłko. Tak jak inne flaszowce, roślina ta pochodzi prawdopodobnie z tropikalnych rejonów Ameryki Środkowej i Archipelagu Antylskiego, rośnie także w Kalifornii i na Wyspach Kanaryjskich. Największe uprawy tego jabłka znajdują się w Indiach na Kubie, Dominikanie, w Ekwadorze, Wenezueli, Meksyku i Tajlandii. Nietrwałość owoców i wynikające stąd problemy z transportem powodują, że są one nieznane w wielu rejonach Świata.

Czeremcha jest drzewem lub krzewem osiągającym wysokość 15 m. Jej liście mają eliptyczny lub odwrotnie jajowaty kształt i są brzegiem piłkowane. Ich spodnia strona jest szarozielona, a górna matowa i pomarszczona. Przy rozdarciu podobnie jak inne części rośliny, wydzielają dość nieprzyjemny zapach. Kwiaty zebrane są w luźne, zwisające grona. Mają białą barwę i pięknie pachną. Owocem jest kulisty pestkowiec, mający około 8 mm średnicy. Jest czarny i błyszczący, natomiast w środku lepki i jasny. 

Bez czarny jest krzewem bardzo rozpowszechnionym, występuje w całej Europie, Azji, południowej Afryce. W stanie dzikim porasta obrzeża lasów liściastych, nieużytki, rumowiska, przydrożne zarośla. W ogrodach jest uprawiany ze względu na kwiaty o silnym zapachu, pojawiające się w czerwcu i lipcu. W lecznictwie jako surowca używa się głównie kwiatów i niewielkich, owalnych owoców barwy fioletowoczarnej. Z owoców bzu, zawierających dużą ilość cukru, witaminy A, B i C, sporządza się przetwory (soki, powidła, syropy), które w okresie jesienno-zimowym są doskonałym środkiem zapobiegającym grypie i przeziębieniom. W starożytności owoce bzu używane były do barwienia włosów.

Biedrzeniec Mniejszy jest rośliną z rodziny selerowatych, w medycynie ludowej znany jest jako bibernella lub rospikamień. Rośnie do wysokości 50 cm; wyglądem przypomina pietruszkę. W okresie od czerwca do sierpnia zakwita drobnymi, białymi kwiatkami zebranymi w duże kiście. Ze względu na swoje powszechne występowanie biedrzeniec mniejszy był już w średniowieczu rośliną bardzo znaną i używaną jako środek zapobiegający dżumie. Jako surowiec leczniczy głównie wykorzystywany jest korzeń rośliny, zawierający wiele składników mineralnych, cukry, skrobię, olejki eteryczne.

Bluszczyk kurdybanek jest pospolitym gatunkiem bluszczu, powszechnie występującym w lasach liściastych i przydrożnych rowach. Wyciąg z bluszczyku używany jest w zapaleniach zatok i oskrzeli, łagodzi kaszel oraz  pomaga w zwalczaniu infekcji. Roślina ta od dawna jest znana i używana w lecznictwie. Hildergarda z Bingen w XII w. jako pierwsza opisała bluszczyk kurdybanek i podała jego zastosowanie w leczeniu różnych schorzeń. Mity germańskie przekazują wiele przesądów i zabobonów związanych z bluszczykiem kurdybankiem, który był traktowany przez Germanów jako roślina niezwykła i magiczna.

Ten gatunek bodziszka, zwany także pychawcem, rośnie dziko prawie w całej Europie, w umiarkowanych strefach Azji ( w tym w Chinach i Japonii), w Afryce, Ameryce i Nowej Zelandii. W Polsce jest o roślina pospolita, upodobała sobie przede wszystkim podmokłe zarośla, lasy i rumowiska. Cała roślina nieprzyjemnie pachnie, szczególnie po roztarciu. Jej sok w miejscu kontaktu ze skórą może wywołać bąble. Ziele bodziszka zawiera garbniki, olejki eteryczne i gorycze.

Jest to najpospolitszy gatunek brzozy, który występuje niemal w całej Europie ( z wyjątkiem Hiszpani i Półwyspu Bałkańskiego), w umiarkowanych strefach Azji Mniejszej, na Syberii i Kaukazie. W Polsce rośnie na niżu i w niższych partiach gór, na utrwalonych wydmach, często sadzony jest w parkach, między innymi dlatego, że dobrze znosi duże zanieczyszczenie powietrza. Brzoza przed wiekami czczona była jako drzewo życia, mądrości i  płodności, może dlatego że dożywa nawet 140 lat. Jej gałęzie, według dawnych podań, służyły do wyrobu mioteł czarownic.