Czeremcha jest drzewem lub krzewem osiągającym wysokość 15 m. Jej liście mają eliptyczny lub odwrotnie jajowaty kształt i są brzegiem piłkowane. Ich spodnia strona jest szarozielona, a górna matowa i pomarszczona. Przy rozdarciu podobnie jak inne części rośliny, wydzielają dość nieprzyjemny zapach. Kwiaty zebrane są w luźne, zwisające grona. Mają białą barwę i pięknie pachną. Owocem jest kulisty pestkowiec, mający około 8 mm średnicy. Jest czarny i błyszczący, natomiast w środku lepki i jasny. Owoce dojrzewają pod koniec lipca i na początku sierpnia. Są jadalne, stosuje się je jako przyprawy. Spożywane na surowo mają raczej mdły smak, dlatego przede wszystkim przygotowuje się z nich wyśmienite dżemy, marmolady, galaretki, syropy, wina nawet namiastki kawy. W Szwecji jada się je solone i używa się do barwienia napojów alkoholowych. Przemysł nie jest specjalnie zainteresowany przerobem owoców czeremchy, ale mogą być z powiedzeniem wykorzystywane w gospodarstwach domowych.
We wszystkich częściach drzewa znajduje się substancja zwana amigdaliną, która rozkładając się daje trujący kwas pruski. Jednak w owocach substancja ta zlokalizowana jest w nasionach, a miąższ jest oczywiście jadalny. Owoce poza tym zawierają cukry, kwasy organiczne, garbniki oraz olejki eteryczne.
Czeremchę zwyczajną w Polsce można spotkać na terenach nizinnych i w niższych partiach gór. Wybiera przede wszystkim wilgotne lasy, brzegi wód, żyzne gleby i miejsca zacienione. Często sadzona jest w celach ozdobnych w ogrodach i parkach.

Czeremcha zawiera gorzkie substancje pomocne w kłopotach z trawieniem.

Stosowana wewnętrznie

Odwar z kory czeremchy działa uspokajająco, pomaga w leczeniu nerwic wegetatywnych, zawrotów głowy, działa moczopędnie i ściągająco, usprawnia przemianę materii, leczy otyłość, reumatyzm, stwardnienie rozsiane, padaczkę, ischias.

Stosowana zewnętrznie

Odwar z kory, liści i miazgi z drewna czeremchy stosowane są w leczeniu chorób skóry, do przemywania ran i chorób oczu.