Jest to jednoroczna, krzaczasta roślina, która należy do rodziny motylkowatych. Rośnie do 100 cm i ma sztywną, kanciastą łodygę. Od niej odchodzą nieparzystopierzaste liście złożone z 11-15 jajowatych, na brzegu piłkowanych listków. Motylkowe kwiaty są pojedyncze i znajdują się w kątach liści. Mogą mieć białą, fioletową lub czerwoną barwę. Po przekwitnięciu dają owoc – krótki, zwisły strąk, który ma romboidalny kształt. Wewnątrz skrywa jedno lub dwa nasiona kształtem przypominające gruszkę. Są dość duże i mają czarny, brązowy, czerwonawy lub żółtawy kolor. Nadają się do jedzenia, nawet kiedy nie są w pełni dojrzałe. Można je spożywać na surowo jako groszek, świetnie smakują w sałatkach i wielu potrawach duszonych. Mają one orzechowy smak oraz zapach i służą do wyrobu mąki, która używana jest do zagęszczania sosów.
W krajach arabskich dużą popularnością cieszą się nasiona prażone. Młode strąki razem z pędami w Indiach i Pakistanie jedzone są jak jarzyna.
Ciecierzyca nie występuje w stanie naturalnym. Dobrze znosi susze, dlatego sadzona jest w rejonach o niewielkich opadach. Jej największe uprawy znajdują się w Europie ( przede wszystkim w krajach śródziemnomorskich), Afryce, Azji Mniejszej i Środkowej, Indiach, Turcji, Maroku, Birmie, Chinach, a także w Meksyku, Chile i Kolumbii. Kiedyś uważana była za roślinę najbiedniejszych, jednak dzisiaj trafia na najwykwintniejsze stoły świata.
Pasta lub mąka z ciecierzycy używana jest do zagęszczania potraw i nadawania im orzechowego smaku.
Stosowana wewnętrznie
Nasiona ciecierzycy pospolitej dostarczają organizmowi sporych ilości manganu, poza tym zawierają dużo żelaza, które pomaga regenerować organizm po wyniszczających chorobach, kwasu foliowego oraz witaminy E, zwanej witaminą młodości, oraz białka; ciecierzyca przeciwdziała zaparciom, zapobiega niedokrwistości, zmniejsza zagrożenie nowotworami przewodu pokarmowego, obniża poziom cholesterolu we krwi, reguluje procesy trawienia, dostarcza witaminy z grupy B, zalecana jest kobietom w ciąży.