Dla wielu ludzi jest to po prostu uciążliwy, trudny do usunięcia chwast pól i ogrodów. Ale perz powinien kojarzyć się nie tylko negatywnie, ponieważ jest to roślina od wieków wykorzystywana w medycynie.
Jest przedstawicielem rodziny traw i powszechnie występuje na niżach oraz w górach. Ta bylina kłączowa wydaje źdźbła, która mogą osiągnąć 1,5 m wysokości. Są one zakończone kłosem zbudowanym z 4-5 kłosków kwiatowych pojawiających się w czerwcu. Pod ziemią znajdują się białe, długie kłącza, których pozostawienie w ziemi sprawia, że niedługo potem roślina zaczyna szybko odrastać. Surowcem leczniczym w perzu są właśnie kłącza. Zbiera się je wiosną lub jesienią, pozbawia korzeni, myje i suszy. Zawierają spore ilości związków cukrowych, kwasy organiczne, śluzy, olejek eteryczny, witaminy i sole mineralne.
Kłącza perzu w czasach głodu mielono i dodawano do mąki na chleb. Dzisiaj z takiej właśnie mąki wypieka się smaczny chleb pumpernikiel.
Stosowany zewnętrznie
Zawarta w perzu krzemionka działa ochronnie na skórę, leczy trądzik pospolity.
Okłady z tego zioła stosuje się w wielu chorobach skóry.
Prze znajduje zastosowanie w leczeniu dróg moczowych i kamicy nerkowej.
Stosowany wewnętrznie
Odwar z suszonego kłącza perzu działa moczopędnie, żółciopędnie, antybiotyczne, lekko przeczyszczająco, przeciwkrwotocznie, oczyszcza organizm z toksycznych substancji, wzmacnia, poprawia przemianę materii, dlatego perz jest składnikiem środków odchudzających, likwiduje uporczywe zaparcia, poprawia odporność naczyń krwionośnych, obniża poziom cholesterolu we krwi, wydala tłuszcz z organizmu, obniża gorączkę, leczy stany zapalne dróg moczowych, kamicę moczową i żółciową, nieżyt nerek, cukrzycę, reumatyzm, obrzęki, nadciśnienie, niewydolność i marskość wątroby, gościec i dnę, przeciwdziała miażdżycy i zawałowi serca.