Bluszcz jest krzewem osiągającym 20 m wysokości, który pnie się za pomocą korzonków czepnych na drzewach i skałach. Ma naprzemianległe, długoogonkowe, skórzaste liście. Na szczytach pędów płodnych we wrześniu pojawiają się baldachy złożone w drobnych, zielonkawożółtych kwiatów. Owocem bluszczu jest czarna jagoda o średnicy 10 mm, która dojrzewa na wiosnę. Rodzina araliowatych, do których należy bluszcz, obejmuje około 15 gatunków występujących głównie w Europie, Azji, na Wyspach Kanaryjskich i Azorskich, na Maderze i Kaukazie. W Polsce bluszcz jest roślina chronioną. Rośnie przede wszystkim w lasach mieszanych i bukowych na terenie całego kraju. 

Ten gatunek brzozy ma zasięg występowania podobny do brzozy brodawkowatej, jednak jest on przesunięty bardziej na północ i wschód. W Polsce rośnie na całym niżu, przed wszystkim na torfowiskach, przez brzegach rzek i w lasach. Kora tego drzewa lub krzewu ma białą barwę, ale- inaczej nić u brzozy browatkowej - jest matowa. Surowiec bogaty jest w sole mineralne, olejek eteryczny, witaminę C, garbniki.

Bylica boże drzewko jest krzewem dorastającym do wysokości 1,5 m. Niepozorne kwiaty zebrane w luźne kiście wyrastają pomiędzy drobnymi i pierzastymi liśćmi. Ze względu na niewielkie wymagania uprawowe zioło występuje niemal w całej Europie. Jako surowiec w leczeniu wykorzystuje się liście rośliny. Łacińska nazwa bożego drzewka łączy się z antyczną boginią roślin i zwierząt - Artemidą. Rzymianie używali tego zioła w formie okładów na rany i jako środka moczopędnego. Także Słowianie traktowali bylicę boże drzewko jako roślinę niezwykłą. W średniowieczu ziołem tym leczono epilepsje i owsiki.