Chrzan znany był już w starożytności. Jego część jadalna to mięsiste korzenie o ostrym smaku i silnym zapachu. Jada się je surowe, utarte, suszone i konserwowane. Liście chrzanu używane są jako przyprawy do solonych i konserwowanych warzyw, np. ogórków. W Polsce występuje dziko - ma zastosowanie w lecznictwie , oraz jako roślina ogrodowa, która lepiej nadaje się do stosowania w kuchni. Jest bogatym źródłem witaminy C. Tarty chrzan stanowi znakomitą przyprawę do mięsa; można go zmieszać ze słodką śmietaną z dodatkiem cukru lub z gotowanymi, utratami burakami i jabłkami.

Uwaga!
Trzeba pamiętać, że nadmierne używanie chrzanu może zaszkodzić przy zapaleniach przewodu pokarmowego, wątroby i nerek.

Chrzan zawiera czterokrotnie więcej witaminy C niż cytryny i pomarańcze.

Młodych delikatnych liści chrzanu można używać do sałatek.

Stosowany zewnętrznie

Miąższ chrzanu jako okład:

• leczy gościec, obrzęk stawu bóle reumatyczne i mięśniowe w plecach i w pasie,
• ustrugany, ususzony chrzan można nosić w małym woreczku na szyi w okolicy serca - pomaga przy niedomogach mięśnia sercowego i w kołataniach.

Stosowany wewnętrznie

• Działa jako antybiotyk dzięki zawartym w nim olejkom eterycznym.
• Wskazany przy anemii, astmie, anemii, przewodu pokarmowego.
• Uzupełnia niedobory witaminy C i alkaliów.
• Powinien być stosowany przy schorzeniach wątroby, kamicy nerkowej i jako przyprawa dla reumatyków.
• Pomaga przy niestrawności i nerwicy żołądka.
• Korzeń chrzanu dobrze jest żuć przy paradentozie dla wzmocnienia dziąseł i zębów.