Bakłażan to roślina warzywna wywodząca się z rodziny psiankowatych. Inne jej nazwy to; oberżyna, psianka podłużna, psianka bakłażan, gruszka miłosna. W odróżnieniu od ziemniaków czy pomidorów, należących do tej samej rodziny, bakłażany nie są słodkie. Pochodzą z tropikalnych rejonów Indii, stamtąd rozprzestrzeniły się na Bliski i Daleki Wschód, a potem na południe Europy i wybrzeże Morza Śródziemnego.

Starożytni Grecy i Rzymianie nie znali smaku bakłażana, natomiast wzmianki o nim pojawiają się w piśmiennictwie chińskim już w V wieku. Warzywo to zostało
sprowadzone do Europy przez Portugalczyków w XVII wieku, ale jeszcze w XIX wieku było słabo znane na tym kontynencie i traktowano je jak lek. Bakłażan ma proste, zdrewniałe łodygi o zielonej fioletowej barwie, czasem pokryte kolcami. Cały krzew zasypany jest miękkimi, prawie puszystymi w dotyku liśćmi o wyraźnym unerwieniu. Kwiaty są obupłciowe, zebrane po kilka i mają fioletowy lub niebieskawy kolor. Gruszkowate owoce rosną do 30 centymetrów długości, mają przeważnie fioletowy lub czarnobrunatny kolor. Bakłażan wymaga szczególnie dogodnych warunków uprawy, rośnie w zacisznych miejscach, lubi glebę żyzną, wilgotną z dużą ilością próchnicy, szybko się nagrzewają. Zbiór następuje zazwyczaj we wrześniu, gdy owoce mają około 15 cm długości, są twarde i pięknie błyszczą. Nie jada się ich w stanie surowym, spożywane są duszone lub smażone, choć należy pamiętać, że w czasie smażenia wchłaniają dużą ilość oleju.

Dojrzałe warzywo powinno być twarde, a jego nasiona białe.

Istnieje wiele odmian bakłażanów; Black Enorma ma bardzo duże jagody. Quito Orange daje małe owoce, przypominające pomarańcze , niektóre odmiany pochodzące z Afryki rodzą malutkie, słodkie jagody podobne do borówki czarnej. Surowiec bogaty jest w tłuszcz, białka, jedno i wielocukrowce (np. sacharoza, glukoza, fruktoza, skrobia, celuloza, substancje pektynowe), antocyjany, ma spore ilości związków mineralnych; fosforu, żelaza, wapnia, manganu, magnezu i glinu. Szczególnie dużo w bakłażanie jest soli, potasu, liście zasobne są w kwas rybonukleinowy (RNA) i dezoksyrybonukleinowy (DNA), a owoce zawierają spore ilości witamin B1 i B2.

Bakłażany można jeść duszone lub pieczone.

Stosowany wewnętrznie

Bakłażany:

• regulują nieprawidłowy przebieg procesów przemiany materii,
• stymulują biosyntezę białek,
• obniżają poziom cholesterolu we krwi;
• sok z suszonych lub gotowanych owoców bakłażana wykazuje silne działanie antybiotyczne,
• pomaga zapobiegać miażdżycy tętnic, zawałowi serca,
• jest pomocny w leczeniu chorób wątroby i w podagrze.