Melisa lekarska z rodziny wargowych to wieloletnia bylina o owłosionych łodygach, wysokość 60-80 cm. Ma jajowate, intensywnie zielone liście, szarawo owłosione. Kwitnie od lipca do września, ma białe lub żółtawe drobne kwiaty, osadzone w kątach liści. Na liściach znajdują się gruczołki zawierające olejek o charakterystycznym cytrynowym zapachu. Melisa jest szczególnie lubiana przez pszczoły. Pochodzi znad Morza Śródziemnego. Uprawiana była już w starożytności. W średniowieczu dotarła do polskich przyaptecznych i przydomowych ogródków za pośrednictwem klasztorów włoskich. Świeże listki to znakomita przyprawa do pieczonego drobiu, zup ziołowych i owocowych, sosów, majonezów, sałatek i surówek, duszonych grzybów, a także napojów orzeźwiających.

Stosowana zewnętrznie

Okład ze świeżego ziela melisy lekarskiej chłodzą, koją i leczą rany. Kąpiel z dodatkiem liści melisy lub olejku eterycznego (2-3 łyżki) jest bardzo wskazana
przy nerwicach i stresach.

Stosowana wewnętrznie

Suszone liście melisy:

• Stosuje się do przyrządzania naparów używanych w stanach ogólnego pobudzenia nerwowego, przy trudnościach w zasypianiu, zaburzeniach rytmu serca i ciśnienia krwi pod wpływem emocji.
• Działają też rozkurczowo i żółciopędnie,
• pomagają przy wzdęciach, niestrawności, nerwicy żołądka oraz przewlekłych nieżytach dróg oddechowych.
• Nalewki z melisy są skuteczne przeciwko migrenie i innym bólom (zębów, uszu).
• Melisa wchodzi też w skład wielu mieszanek ziołowych.