Roślina ta należy do rodziny złożonych. Rodzaj ten liczy 9 gatunków, w tym dwa bardzo zbliżone do łopianu większego - łopian mniejszy i pajęczynowaty. Łopian większy, zwany też głowaczem, rośnie w stanie naturalnym w Europie i Azji, następnie został przeniesiony na tereny Ameryki Południowej, Argentyny i Paragwaju. W Polsce łopian rozpowszechniony jest na niżu i w niższych partiach gór, wybiera rumowiska, przydroża, zarośla, brzegi lasów i wód, okolice siedzib
ludzkich.
Łopian w pierwszym roku wytwarza gruby, długi, mięsisty palowy korzeń oraz rozetę dużych liści o sercowatym kształcie, których spód jest szaro owłosiony. W
drugim roku z korzenia wyrasta rozgałęziona, gruba łodyga, osiągająca nawet 2 m wysokości. Na jej szczycie znajdują się kuliste koszyczki kwiatowe, zebrane w baldachogrona. Łuski okrywy koszyczka zakończone są haczykowatymi szczecinkami i dlatego po przekwitnięciu koszyczki łatwo przyczepiają się do ubrań ludzi i sierści zwierząt ( w ten sposób roślina jest rozsiewana). kwiaty mają rurkowaty kształt, są fioletowe, różowe lub czerwonawe. Nasiona mają odwrotnie jajowaty kształt i szarobrunatny kolor, pokryte są także że żółtym puchem. Gatunek pokrewny - łopian mniejszy ma łodygę rosnącą do 120 cm . Natomiast łopian pajęczynowaty ma dolne liście okryte pajęczynowatą pilśnią i koszyczki o trochę mniejszej średnicy niż łopian większy. Wszystkie trzy gatunki łopianu mają to samo działanie terapeutyczne. Właściwości lecznicze wykazuje przede wszystkim korzeń łopianu wykopywany jesienią tylko z roślin jednorocznych, a
także liście, nasiona i sok. Roślina zawiera olejek eteryczny, cukry, kwasy organiczne, garbniki, śluzy, sole mineralne, substancje białkowe, kwasy
tłuszczowe oraz witaminy A i B2.
Stosowany wewnętrznie
Odwar i sok ze świeżego korzenia łopianu działają pobudzająco na gruczoły trawienne, zwiększają wydzielanie soku żołądkowego i żółci, usprawniają proces
trawienia, działają przeczyszczająco, moczopędnie i napotnie, oczyszczają organizm z toksycznych substancji, oczyszczają krew i uszczelniają ściany
włosowatych, poprawiają przemianę materii, leczą nieżyty przewodu pokarmowego, choroby wątroby i dróg żółciowych, artretyzm, kamień i piasek w nerkach,
reumatyzm, są skuteczne w walce z cukrzycą, działają przeciwzapalnie, bakteriobójczo i grzybobójczo, regulują zaburzenia cyklu miesiączkowego i
pomagają w okresie pokwitania; odwar z nasion obniża gorączkę i poziom cukru we krwi, pomaga w walce z nowotworami, działa przeciwzapalnie i przeciwbakteryjnie; owoce stosuje się jako lek pomocniczy w terapii niektórych nowotworów.
Zioło doskonale pobudza apetyt i można je stosować u dzieci.
Liście Łopianu zalecane są w niestrawnościach i zaburzeniach układu pokarmowego.
Stosowany zewnętrznie
Odwar i sok z korzenia łopianu pomagają w łuszczycy, egzemie, grzybicy, świądzie, łojotoku, są skuteczne w przypadku owrzodzeń, czyraków, trądziku
młodzieńczego, raz, otarć naskórka, stłuczeń, siniaków, przyspieszają proces gojenia się ran, regenerują skórę, medycyna ludowa uważała korzeń łopianu za środek na porost włosów; nalewka na łodygach młodych liści pomaga na żylaki, zaleca się smarowanie nią głowy w przypadku łupieżu, łojotoku i wypadania
włosów; okład oraz kąpiel z łopianem hamują rozwój szkodliwych bakterii i grzybów; napar z korzenia może służyć do przemywania twarzy, likwiduje krosty,
oczyszcza i łagodzi podrażnienia tłustej skory; starty na tarce świeży korzeń jest wspaniałą maseczką oczyszczającą.
