Porzeczka czerwona rośnie dziko w górach i na północy Europy, a od XVI w. jest także uprawiana jako mieszaniec dzikich form porzeczki czerwonej i porzeczki skalnej. Jej krzew osiąga 1,5 m wysokości ma skrętoległe, ciemnozielone liście, od spodu jaśniejsze i miękko owłosione. Kwitnie od kwietnia do maja. Jadalne owoce są mocno kwaskowate, czerwone (raczej różowe) przezroczyste o delikatnych szypułkach. Nie mają aż tak wielu zalet jak porzeczka czarna, zawierają przeciętnie 5-10 razy mniej witaminy C. Występują w nich też inne witaminy A, B1,B2,B6, PP. Ze składników mineralnych najważniejsze to wapń, żelazo, miedź i fosfor. Są bogate w kwasy organiczne i pektyny. Można je jeść surowe, najdą się do ciast na kompoty i galaretki oraz soki. Duża zawartość pektyn sprawia że chętnie są dodawane do dżemów truskawkowych. Surowy sok ze świeżych czerwonych porzeczek jest znakomitym środkiem na nadkwasotę, zgagę, nieświeży oddech. Należy wypijać go dwa razy dziennie, jednak mniej niż ćwierć szklanki.

Stosowana wewnętrznie

 Porzeczka czernowa ma działanie podobne do czarnej- jest moczopędna oraz pobudza pracę jelit. Łagodzi dolegliwości reumatyczne i artretyczne.