Krzew ten osiąga wysokość 1,5 m, ma kolczaste, purpurowe lub zielone gałęzie. Rosną na nich pierzaste, owłosione na spodzie liście. Owoce mają dużo pestek i oddzielają się od szypułki razem z dnem kwiatowym. Pomiędzy ich cząstkami wyrastają pojedyncze, rude włoski. Kiedy jeżyny mają czerwony kolor, nie nadają się do jedzenia, ponieważ są okropnie kwaśne i twarde. Dopiero gdy nabiorą ciemnej, prawie czarnej barwy i pokryją się sinym nalotem, miękną, stają się soczyste i słodkie. Dojrzewają na przełomie sierpnia i września.

Jeżyny przyspieszają powrót do zdrowia w okresie rekonwalescencji.

Surowcem wykorzystywanym w przemyśle i lecznictwie są liście i owoce jeżyny. Liście zbiera się w czasie kwitnienia rośliny, a następnie suszy w temperaturze
50 C. Zawierają 8% garbników, flawonoidy, pektyny, kwasy organiczne (m.in. jabłkowy i bursztynowy) oraz witaminę C. Owoce bogate są w kwasy organiczne,
antocyjany, błonnik, karotenoidy, garbniki, pektyny (o,4 -1,6%) witaminy A, B1, C, sole mineralne ( sporo fosforanów, soli potasu, żelaza, magnezu i wapnia), substancje aromatyczne, cukry ( których jest mniej niż w malinach i dlatego jeżyny są kwaśniejsze).

Stosowana wewnętrznie

Herbatka jeżynowa:

• jest lekiem ściągającym, bakteriobójczym i grzybobójczym,
• pomaga zwalczać infekcje,
• pobudza układ immunologiczny,
• stanowi składniki mieszanek przeciwcukrzycowych,
• zmniejsza przekrwienie śluzówki jelit,
• działa tonizująco na mięśnie żołądka;
• napar z liści stosowany jest w biegunkach i nieżycie żołądka,
• ma działanie przeczyszczające;
• odwar z liści działa napotnie i moczopędnie,
• oczyszcza organizm ze szkodliwych toksyn,
• wzmacnia organizm.

Stosowana zewnętrznie

Liście jeżyny:

• służą do przygotowywania odwaru do płukania gardła;
• jeżyny pomagają w przypadku pleśniawek jamy ustnej, leczą wypryski skórne, liszaje,
  owrzodzenia, rany, czyraki i egzemę.