Roślina ta jest przedstawicielem rodziny trojeściowatych. Zasięg jej występowania obejmuje przede wszystkim Amerykę Północną, rośnie od Kanady po Karolinę Północną. W Polsce jest rzadko uprawiana, czasem występuje jako chwast w pobliżu ludzkich siedzib, zwłaszcza na wschodzie kraju i na Mazurach. Trojeść jest byliną, której łodyga rośnie do wysokości 2,5 m. Ma naprzemianlegle ułożone liście, które są duże, skórzaste, lekko owłosione. Osadzone są na krótkich ogonkach i mają eliptyczny kształt. Roślina tworzy długie rozłogi, dzięki czemu bardzo szybko się rozrasta. Ponieważ kwiaty pięknie i intensywnie pachną, cieszą się wielkim powodzeniem wśród owadów. Zebrane są w baldacho-kształtne kwiatostany i mają czerwoną lub różową barwę. Kwitnienie zazwyczaj rozpoczyna się w czerwcu i trwa do końca sierpnia. Owocem trojeści jest zaopatrzona w miękkie kolce, pokryta włoskami torebka. Wewnątrz niej znajduje się spora liczba płaskich nasion, również obsypanych srebrzystymi włoskami. Właśnie ten puch nasienny, który jest niezwilżalny, używany jest do wypychania pasów ratunkowych, materacy czy poduszek. Natomiast włókna łykowe służą do wytwarzania przędzy, sznurów i lin. W soku mlecznym trojeści znajduje się 10% kauczuku, jest to więc doskonała roślina kauczukodajna.

Roślinę tę stosuje się w zapaleniach oskrzeli i innych chorobach dróg
oddechowych.

Stosowana wewnętrznie

Korzeń trojeści zawiera glikozyd wykorzystywany w leczeniu schorzeń serca, pomaga w chorobach płuc, działa wykrztuśnie, skutecznie leczy wzdęcia, niestrawność i biegunkę, poprawia trawienie.