Roślina ta pochodzi z rodziny astrowatych i inaczej nazywana jest ostem lekarskim i bernardyńskim. Jej określenie (cnicus) pochodzi od greckiego słowa
knizein - zranić, co odnosi się do kolców na brzegach liści, natomiast nazwa benedictus przypomina, że dawniej benedyktyni hodowali drapacza do produkcji smacznych likierów. Roślina ta z wyglądu przypomina oset, ma silnie rozgałęzioną łodygę, pokrytą na dole lepkimi, odstającymi włoskami. Liście są kolczasto ząbkowane, podłużne, sztywne. Rurkowate kwiaty zebrane są w koszyczki pokryte kolcami i puchem mają żółty kolor i czerwone unerwienie. Drapacz lekarski kwitnie w lipcu i sierpniu, a potem wydaje jasnobrunatny owoc, którym jest niełupka z pękiem twardych szczecin.

Roślina ta jest bogata w jod. Do celów leczniczych ścina się tylko górne jej części w początkowym okresie kwitnienia. W zielu odkryto siedem związków,
zwanych kardolinami, które wykazują aktywność przeciwbiałaczkową.

W drapaczu znajdują się garbniki, fawonoidy, poliacetyleny, sole mineralne oraz ślady olejku eterycznego.

Stosowany wewnętrznie

Drapacz lekarski stosowany jest jako środek pobudzający wydzielaniu soku żołądkowego i śliny, wzmaga apetyt, ma działanie przeczyszczające i wiatropędne, reguluje przemianę materii; stosuje się go także w zaparciach, nieżycie żołądka, wzdęciach, trudnościach w przyswajaniu składników pokarmowych, chorobach dróg żółciowych, wątroby, nerek, biegunkach; jako środkiem wzmacniającym po operacjach, w chorobie nowotworowej, działa przeciwbólowo, leczy stany zapalne skóry, trądzik, czyraki, skazę limfatyczną u dzieci.

Stosowany zewnętrznie

Drapacz stosowany jako antidotum w przypadku ukąszeń skorpiona czy węża; obecnie służy do przemywania chorych oczu i skuteczny jest w przypadku hemoroidów; okłady pomagają na owrzodzenia i czyraki, działają pozytywnie w zapaleniu skóry, trądziku, wysypce alergicznej.