Ten gatunek bodziszka, zwany także pychawcem, rośnie dziko prawie w całej Europie, w umiarkowanych strefach Azji ( w tym w Chinach i Japonii), w Afryce, Ameryce i Nowej Zelandii. W Polsce jest o roślina pospolita, upodobała sobie przede wszystkim podmokłe zarośla, lasy i rumowiska. Bodziszek ma owłosioną, prostą łodygę, osiągającą 10-50 cm długości. Na niej znajduje się naprzemianległe, dłoniaste liście o zgrubiałej podstawie ogonka. Kwitnie od maja do września, wtedy na długich szypułkach pojawiają się różowoczerwone kwiaty zebrane najczęściej po dwa. Działki kielichów są gruczołkowato owłosione. Owocem bodziszka jest pięciokrotna rozłupnia z charakterystycznym długim dzióbkiem. Po dojrzeniu owoc rozpada się na rozłupki zakończone długą skręcającą się ością. Cała roślina nieprzyjemnie pachnie, szczególnie po roztarciu. Jej sok w miejscu kontaktu ze skórą może wywołać bąble. Ziele bodziszka zawiera garbniki, olejki eteryczne i gorycze.

Stosowany wewnętrznie

Ziele bodziszka cuchnącego działa ściągająco, rozkurczowo, bakteriobójczo i moczopędnie; odwar tamuje krwawienie i leczy długotrwałe biegunki, pomaga w
leczeniu kamieni nerkowych i moczowych, poprawia przemianę materii, leczy żółtaczkę, czerwonkę i puchlinę wodną; nalewka stosowana jest w nieżytach
górnych dróg oddechowych i opuchnięciu węzłów chłonnych.

Stosowany zewnętrznie.

Okłady i maści oraz świeży sok z bodziszka cuchnącego pomagają w leczeniu zapalenia skóry, nowotworowych zmian skórnych, rozpierających egzem, owrzodzeń, stłuczeń; odwar służy do płukania gardła w anginie.

Bodziszek cuchnący hamuje krwawienie wrzodów i dwunastnicy i żołądka.